Een statige mevrouw loopt, ietwat waggelend, het buurtcentrum binnen. Zij heeft kort grijs haar; is ongeveer één meter zestig en weegt niet meer dan 65 kilo.  Ze draagt een mantelpakje en schoenen met lage hakjes. Ik loop haar lachend tegemoet. Het is onze Marjon. Haar mondhoeken staan in een boog naar beneden. Ze lijdt, zeg ik tegen mezelf. En tegen haar zeg ik luidop: ‘fijn dat je er weer bent.’ Als ik naast haar sta, pakt zij mijn arm vast. Ik weet dat ze altijd steun zoekt omdat haar rechtervoet soms weigert om een stap te zetten.

Marjon heeft tijdens haar werkzame leven in de zorg gewerkt. Een dankbaar maar zwaar beroep dat haar voortdurende rugpijnen heeft bezorgd. De rugpijnen werden erger toen haar man ziek en bedlegerig werd. Hij eiste van haar dat zij hem verzorgde, hij wilde geen andere zuster. Marjon deed wat er van haar verlangd werd: ze was tenslotte voor de goede en minder goede zaken met hem getrouwd. En ze hadden het al meer dan dertig jaar leuk gehad met elkaar. De ziekte veranderde hem van een lieve, zorgzame en geduldige echtgenoot in een norse, agressieve en ongeduldige man. Zijn gevoel voor humor was helemaal weg. Hij had geen goed woord meer voor haar over. Zag ze niet dat hij pijn leed? Waarom liet zij hem zo lang op het bed liggen, was het geen tijd om hem nu naar zijn linkerzijde te draaien? ‘Ben je nou verpleegster of niet’, brulde hij soms tegen haar. En als zij rustig opmerkte dat zij doodmoe was en hulp wou inroepen, werd hij agressief en ondernam hij pogingen om een kussen naar haar te gooien. Dit mislukte vaak omdat hij geen kracht meer in zijn handen had. 

Toen hij na een ziekbed van drie jaar overleed was Marjon vreemd genoeg blij. Blij dat zij van de verzorgingslast bevrijd was. Blij dat de vreemdeling die haar man geworden was, het huis had verlaten. Blij dat ze nu kon rusten, rusten en nog eens rusten. Maar aan de andere kant was zij verdrietig. Waarom moest het leven zo wreed zijn voor haar lieve man waarmee zij drie kinderen had? Hij was altijd haar steun en toeverlaat geweest. Hoe was het toch mogelijk dat hij door die rotziekte veranderde in een monster? 
‘Oh ik heb zo’n pijn, voor mij mag het afgelopen zijn’, moppert Marjon.
‘Nee toch’, breng ik er tegenin, terwijl ik haar steviger vast houdt omdat ze een kniebeweging maakt. We lopen samen naar een stoel. ‘Ga zitten’, zeg ik tegen haar. ‘Ik ga een kopje koffie voor je halen en dan mag je alles wat niet goed gaat aan mij vertellen’. 

Als zij enkele slokjes koffie heeft gedronken zegt ze: ‘weet je Lucia hoe mijn dag er uit ziet?’ Ze wacht mijn reactie niet af en begint te vertellen. ‘Weer een dag, zeg ik elke ochtend tegen mezelf. Een dag waarin ik geen zin heb om op te staan: waarvoor, waartoe en waarheen? Ik kijk naar de muren. Ik kan de patronen van het behang wel uittekenen. Het is dat ik moet opstaan om te toiletteren, maar het liefst blijf ik de hele dag in mijn bed liggen. Er komt toch niemand langs en de telefoon gaat toch niet. Het is niet leuk hoor. Ik heb niets te doen, maar ik kan ook niet veel doen en mijn lichaam weigert te doen wat ik wil. Elke dag weer lijkt een radertje ergens in mijn lichaam het op te geven. Waar zijn alle bezigheden en gezelligheid gebleven? Voor wie ben ik nog belangrijk en wat voor nut heeft mijn leven nog? En het is elke dag weer hetzelfde. De eenzaamheid! Alleen met mezelf de strijd voeren tegen het leven. Het is echt niet leuk. Maar op dinsdagen leef ik op, ondanks de pijn die ik nu voel. Ik ontmoet mijn mede 70-plussers, we praten over vroeger, we lachen en doen leuke spelletjes. De eenzaamheid is dan even op de achtergrond. En ondanks de pijnen die ik overal voel, leef ik weer en kan ik mij nuttig maken. Kom, breng mij naar de zaal, dan kan ik alvast de spelletjes klaar leggen’. 

Haar mondhoeken zijn veranderd in een kromme banaan met de punten omhoog. Vandaag heeft zij de strijd tegen eenzaamheid gewonnen.

Activiteit Samen70+
Elke dinsdagmiddag komt er een groep ouderen samen in buurtcentrum Cobra.
De initiatiefnemers zijn: de wijkverpleegkundige van Zorggroep Almere, de ZZP-er van Curae Zorg en de opbouwwerker van De Schoor. Deze werkers hebben gesignaleerd dat vele ouderen in Tussen-de-Vaarten eenzaam zijn en zich alleen voelen.

De behoefte om samen te komen, elkaar te ontmoeten is nu groter dan ooit. We krijgen steeds meer aanmeldingen van ouderen die zich bij de groep willen aansluiten.

Vele ouderen zijn echter niet mobiel. Vandaar dat wij ook op zoek zijn naar vrijwillige chauffeurs.
Heeft u affiniteit met de doelgroep? Meld u dan aan. Wij kunnen uw hulp hard gebruiken.

Locatie: Buurtcentrum Cobra, Hildo Kropstraat 6-8
Datum: elke dinsdagmiddag 
Tijd: 14.00 – 16.00 uur
Voor meer informatie bel naar Lucia Fer, opbouw-/wijkwerker telnr. 0638123321
Wijkteam Waterwijk-Verzetswijk-Tussen de Vaarten

Lucia is opbouwwerker in het wijkteam in Tussen de Vaarten en schrijft regelmatig blogs over haar ervaringen in de wijk.